Twin Flames

Najtrudniej zmierzyć się z prawdą o sobie. 

Czuję, że rodzę się na nowo. Rodzę się w bólu. Ten ból pali mnie od środka. Wypala komórkę po komórce. Trawi wszystko co stare i zbędne. Płomień przechodzi przez moje ciało od dołu do góry. Płoną plecy, płonie serce, czoło i czubek głowy. Ogień tańczy swój szalony taniec, czasami zatrzyma się na dłużej, czasami spala potężnym wybuchem. Są chwile, że myślę, że to koniec bo czuję ulgę, jednak powraca z jeszcze większą siłą.

Są chwile, kiedy moge tylko leżeć i czekać. Od czasu do czasu pęka coś w mojej głowie. Czuję tąpnięcie, jakby otwierała się jakaś grota, albo bardzo stare zatrzaśnięte drzwi. Wtedy zalewa mnie jasność i uczucie chłodu, świerzego, czystego powietrza, które wpada przez moje nozdrza i wypełnia mnie całą od środka. 

Co niesie ten pożar? Kto powstanie z popiołu? 

Jestem częścią Wrzechświata i wrzechświatem zarazem. Cudem. Wschodem i zachodem. Światłem i ciemnością. Słońcem i księżycem. Życiem i Śmiercią. Mam moc tworzenia i niszczenia. Jestem Słowem i Ciałem. Miłością. Boskim pierwiastkiem. 

Wolna wola daje nam wybór. Zawsze mamy wybór. Stoję na rozwidleniu dróg. Jedna jest szeroka, rozświetlona, równa i prosta. Druga wąska, kręta, wyboista i ciemna. Wybór należy do mnie. Pierwsza da mi piękne życie na ziemi. Bogactwo, sławę może i władzę, spełnienie życzeń. Druga będzie trudna i bolesna. Będę pielgrzymem, który będzie szedł nieraz po ciemku, w  kurzu, błocie, upadając nieraz na kolana. W dodatku będę się opędzać od wilków i sępów.

Którą drogę wybrać? Nie, to nie jest właściwe pytanie.

Dokąd zmierzam? Czego szukam? Tylko te pytania pozwolą mi obrać właściwy kierunek. 

Wolność. Zmierzam ku wolności. Szukam siebie. Siebie w całości, a nie fagmentu. Szukam swojego Jestestwa. W materialistycznej iluzji nie ma mnie. Nie ma mnie też w poklasku innych.

Siebie mogę znaleźć tylko w jedności. W jedności z Wrzechświatem, w jedności z Bogiem, w jedności z sobą.

Tylko pięć panien poszło na wesele z Panem Młodym:Wiara, Nadzieja, Radośc, Miłość i Pokój. Tylko te Panny mogą przejść przez wąską, ciemną i wyboistą drogę, ale muszą trzymać się razem, stać się jednym. Tylko tak dotrą do bram wolności. 

 Każde nowe doświadczenie niesie za sobą prawdę. Prawdę o nas samych. Moja wolność była chwilowa. Zrozumiałam to teraz. Prawdziwa wolność kosztuje. Trzeba przejść długą, bolesną drogę. Weszłam na nią. Czuje się jak dziecko we mgle i w dodatku w labiryncie.

Dziś nad ranem miałam sen. Sny powróciły wczoraj, po kilku tygodniach, w dodtku pod postacią koszmarów. W obydwu snach byłam w rodzinnym domu. Ten z dzisiaj był naprawdę przerażający. Ktoś chciał mnie zabić. uciekałam przed śmiercią. Śmierć przybrała postać mężczyzny i kobiety. Nie współpracowali razem, wręcz przeciwnie, byli dla siebie wrogami. Polowali na mnie jak dwa wilki na swoją ofiarę, kto pierwszy ten lepszy. Kiedy znalazłam się w pułapcei czułam, że zbliża się koniec, wydarzyło sie coś niespodziewanego. "Mężczyzna śmierć" zabił "Kobietę śmierć", ale nie po to, żeby mi pomóc, chciał mnie mieć tylko dla siebie. Czułam czyste zło.  Stanęłam z nim w oko w oko i jakimś cudem znalazłam pistolet. Mierzyłam prosto w niego i w tym momencie sie obudziłam. Byłam przerażona. Czułam, że miałam umrzeć.

Zastanawiałam się, co to wszystko znaczy? Umrzeć mam ja, czy moje EGO? Skąd ten pistolet? Byłam w takiej pułapce, że nie miałam szans, a tu dostałam dar od losu? 

Pod koniec dnia coś zrozumiałam. Nie uporałam sie z przeszłością. Wydawało mi się, że mam to już za sobą, ale najwyraźniej nie przepracowałam wszystkiego. 

Najbardziej boję się odrzucnia i choć wmówiłam sobie, że jest inaczej, to prawda jest taka, że to właśnie Strach przed odrzuceniem jest moim Demonem. 

Uciekam przed każdą głębszą relacją, wytykam mężczyznom wady, a sama boję się być sobą. 

Jestem ofiarą molestowania seksualnego. Mój najstarszy brat podglądał mnie i siostry w czasie kąpieli, dotykał w intymne miejsca. Nie pamiętam dokładnie, kiedy to się zaczęło, ale byłam bardzo mała. Moją młodszą siostrę zgwałacił jak miała ok 5 lat, wkładając jej świetlówke w pochwę. Piszę to teraz bez emocji. Dotarło do mnie dzisiaj, że nie przepracowałam tego do końca. Konsekwencjją tego jest poszukiwanie u mężczyzn akceptacji. A na wszelki wypadek, gdybym miała jej nie dostać ogradzam się murem i próbuję pokazać sobie i innym, że jestem twarda, niezależna, samodzielna i do szczęścia potrzebuję tylko sieebie. Po części tak jest. Bo do szczęścia potrzebuję miłości do samej siebie. A dopóki będę się bać, to ta miłość nie będzie pełna. Strach często będzie mi towarzyszył, ale powinien stać z boku a nie być we mnie. Mam go obserwować a nie być nim. 

Zrozumiałam ten sen. Mój strach mieszkał ze mną w domu rodzinnym. To tam straciłam poczucie bezpieczeństwa, dlatego tam wracam w koszmarach. I tam powinnam umrzeć, ja albo mój Demon. 

Myślałam, że wybaczając bratu uwolnię się od tego koszmaru, ale tu nie chodzi o wybaczenie. Wybacza Ego. Moje Ego wybaczyło, bo chciało być ponad tym wszystkim, pokazać sobie i innym, że jest lepsze, bo potrafi przebaczać. I dzięki temu mój Demon dalej kroczył przy mnie, dyktując mi warunki. Czy dziś jestem gotowa do wybaczenia w miłości? Nie wiem. Dzis potrafię na to spojrzeć z boku. Wiem, że wybaczyć to za mało. Czuję wdzięczność. Dziękuję bratu, a właściwie jego duszy, że wzięła na siebie tą rolę. Rolę oprawcy, a tak naprawdę rolę mojego nauczyciela w najtrudniejszej lekcji, jaką miałam odbyć w tym życiu. Pisząc to nie czuję żadnych emocji. Ani smutku, ani radości, ani wzruszenia. Czuję wewnętrzny sppokój, neutralność. Tak jakbym obserwowała siebie z boku. 

Trzeba umrzeć, żeby narodzić sie na nowo. 

Powinnam zacząć od początku, ale nie wiem dokąd mam się cofnąć? Nie wiem, kiedy to się zaczęło? Od czego to się zaczęło? Od kogo to się zaczęło? 

W środku tego wszystkiego jestem Ja. 

Jest 01:23 z piątku na sobotę, nie mogę spać. Od dwóch miesięcy mam problemy ze snem. Problemy z jedzeniem. I wogóle dzieją się ze mną dziwne rzeczy. Pewnie rok temu poszłabym do lekarza, ale teraz czuję, że tak ma być. Nie znaczy to, że sobie z tym radzę, bo sobie nie radzę. 

Od czego tu zacząć? 

Od tego jak jest, czy od tego co mi się wydaje? 

Od tego jak jest. Mój organizm zwariował. Uderzeniia ciśnienia, fale gorąca, bóle głowy, nieustanny szum w uszach, swędzenie skóry, bóle brzucha, kołatanie serca albo ucisk w klatce piersiowej. Palące miejsca wzdłuż kręgosłupa. Nagłe uczucie pękania i pieczenia np. na czole, wibrująca energia. To tylko część dziwnych, fizycznych objawów, a ciągle pojawiają się nowe.

A gdzie reszta? To co widzę i słyszę to już kosmos. Słyszę ludzi, który są w znacznej odległości i nie powinnam ich słyszeć. Mocniej czuję zapachy. Drażnią mnie ostre dzwięki, światło mi przeszkadza. Mieszkanie prawie cały czas jest zaciemnione. 

Mam wizje z poprzednich żyć. Wizje przyszłości. Telepatia. Są to momenty, jak fragmenty jakiejś układanki, ale kiedyś tego nie było a teraz jest. Po co mi to? Nie wiem. I pewie nie powinnam się nad tym zastanawiać. Na początku byłam tym zachwycona, teraz nie jestem. Mam straszne huśtawki nastroju. Cierpię, płaczę, wściekam się, wpadam w euforię, radość, spokój. I tak w kółko. 

Myślałam, że to z powodu D., że tak działa na mnie Blżniaczy Płomień. Dzisiaj leżąc w łózku i wertując sieć zrozumiałam, że to nie Bliżniaczy Płomień. Nawet nie wiem, czy nim jest. Ale z pewnością D. przysieszył proces, wyzwolił energię, która była zahamowana.

Nie czuję się wyjątkowa. Nie czuję się lepsza. Czuję, że mam się zmierzyć z prawdą o sobie. I cholernie się boję. Wiem, że zachodzą we mnie i będą zachodzić nieodwracalne zmiany. Być może nawet będę żyć w celibacie, jakkolwiek to brzmi. Na tą chwilę nie widzę innej możliwości. Chcę żyć w prawdzie. 

Rozdziera mnie to od środka. Bo to bardzo trudne. Miłość jest piękna, ale prawdziwa jest tylko da do siebie samego. Jestem prerażona, ale odwrotu już nie ma. 

Co złego jest w przywiązaniu? 

Może to, że jak doświadczamy straty, to odczuwamy silne emocje: złość, ból, strach. A to, jak wiadomo kaloryczna strawa dla naszego Ego. 

Czy jestem do czegoś lub kogoś przywiązana? 

To pytanie zadaję sobie dość często, próbując udowodnić sobie, że nie jestem. 

Wczoraj jednak dostałam dość zabawną lekcję z przywiązania.:)

Chciałam zrobić sobie kawę. Ot zwykła zachcianka. Sięgnęłam do szafki po kubek. Wzrokiem szukałam, pomarańczowego kubka z porcelany. (To ten z tym samym motywem co ma P.N.). Nie było go w szafce, więc sięgnęłam po biały. I pomyślałam, że pomarańczowy jest w zmywrce. Wtym momencie pojawiła się myśl: "przywiązanie". Moje zachowanie świadczy o przywiązaniu do tej rzeczy. No i co z tego do cholery!!!! - pomyślałam. To tyko głupi kubek!!! Mogę chyba wypić kawę tak jak chcę!!! 

No i tak zrobiłam. Kawa gotowa. Idąc do pokoju postawiłam kubek z kawą na stoliku, pod lusrem w przedpokoju. Wróciłam po coś do kuchni. Przypomniałam sobie, że Igor leje wodę do wanny i zawołałam go.

Wypadł z pokoju jak poparzony i nagle brzdęk. I słyszę jak Igor powtarza: "naprawdę?", "naprawdę?", "jak mogłem się tutaj wywrócić?".

Zbieram myśli i zastanawiam się co to spadło, ale jestem spokojna. Pomyślałam, że na pewno nic sie nie stało.

Wchodzi Igor i stawia mój kubek na stole, mówiąc: "na szczęście się nie stukł". Spojrzałam na kubek, przeszedł mnie dreszcz. Kubek cały, tylko ucho odtrącone. Pomyślałam:"no to masz swoją lekcję przywiązania". Zaczęłam się śmiać. Chyba nie takiej reakcji spodziewał się syn. 

Przed snem zrozumiałam, dlaczego ten kubek? 

Nie byłam przywiązana do rzeczy. Przywiązana jestem do nauczyciela. Ten kubek jest symbolem mojego przywiązania do P.N., do mojego nauczyciela. 

Krótka lekcja. Niebolesna. :).

Bardzo cenna.  

Kiedy cztery lata temu, podałam mu ręke na powitanie i spojrzałam w oczy poczułam, że poznaję kogoś wyjątkowego. Przez całe moje ciało przeszedł strumień energii. Jednocześnie poczułam się nieswojo, jakby ktoś zajrzał mi w głąb duszy, a zarazem jakbym spojrzała w oczy staremu przyjacielowi, przed którym nie mam nic do ukrycia. Teraz to rozumiem, ale wtedy było to dla mnie zupełnie nowe doznanie. A raczej nie należałam do kobiet, którym brakuje doświadczenia w relacjach damsko - męskich. To spotkanie, było wyjątkowe.

Szybko dopuściłm do siebie głos rozsądku.Tym bardziej, że zostałam przygotowana przez kolegów z pracy co do postaci "D", więc z góry założyłam, że będzie próbował mnie zbić z tropu swoją pewnością siebie. Postanowiłam jednak być sobą i robić swoje. Nawet wybrałam go jako pierwszego doradcę, z którym pojadę w teren.

I to było przedziwne. Czułam się jakbym znała go od zawsze. Panowało zrozumienie i spokój a jednocześnie odbywało się czyste szaleństwo w okolicach splotu słonecznego. U "D" też działo się coś dziwnego, bo zauważyłam, że ma problem z koncentracją uwagi a i klienci rzucali dziwne komentarze w jego kierunku. 

Potem sprawy potoczyły sie dziwnie szybko. Zaprosił mnie na kawę. Pierwszy pocałunek. Potem wizyta w jego mieszkaniu.Byliśmy na siebe tak napaleni jakbysmy czekali na ten seks ze 100 lat. 

A potem ...sama nie wiem. Coś wyhamowało. 

Czułam, że nie jest sobą. Myślami był gdzie indziej. Nawet miałam wrażenie, że jest mu nie na rękę, że jestem. 

Zawsze wyczuwam więcej niż bym chciała i wtedy też tak było. 

Pewnego dnia kolega z pracy pokazał mi zdjęcie "D" z jego nową dziewczyną. I wszystko stało się jasne. Rola trzeciej nie była dla mnie. Choć to myślenie było nieuczciwe z mojej strony, ponieważ wciąż oficjalnie byłam mężatką. W stałym i nieustannym rozkładzie organizmu zwanego małżeństwem, ale jednak mężatka. 

Sprawy potoczyły się swoim rytmem. Nie mielismy czasu ani sposobności na spotkania. Nie chciałam przeszkadzać w jego życiu a miał sporo spraw, które wymagały pewnej stabilizacji. Wszystko wskazywało na to, że jego nowy związek właśnie to wnosi.

Jak nadarzyła się okazja na zainteresowanie się kimś innym, zrobiłam to, żeby szybciej się wycofać. 

Cztery lata, tyle czasu upłyneło.

U mnie były to burzliwe cztery lata. Od czasu do czasu, kiedy burze ustawały pojawiał się "D". A to wspólna kawa, a to krótka wiadomość na messengerze. Ale ja nie chciałam wchodzić w bliższą relację, bo miałam przekonanie, że spotykalibyśmy się tylko dla seksu. Wtedy szukałam kogoś, kto będzie powodem, żebym zmieniła swoje życie, żebym odeszła od męża. A "D" tym powodem nie mógł być. 

Byłam już solidnie poobijana swoimi przygodami. Nawet weszłam w zwiazek, który bardziej przypominał podróż rollercoasterem niż spokojną przystań. I wypowiedziałam w noc sylwestrową magiczne słowa: rok 2019 będzie u mnie rokiem zmian!

No i wrzechświat to usłyszał. Bam!!! Stało się!!!!

Istna lawina zmian. Do tej pory nie nadążam za tym, co się dzieje. Ale każda kolejna zmiana jest konsekwencją poprzedniej. I muszę przyznać, że  w najśmielszych myślach nie przygotowałam takiego scenariusza. 

Początek roku był trudny, wręcz dramatyczny. Rzuciałam pracę, nie mając nic na oku. Mąż się wyprowadził. Rollercoaster w nowym związku trwał nadal. W dodatku zaczęłam mieć problemy zdrowotne. 

Stało się jednak coś, co odmieniło moje życie. Trafiłam na pewne spotkanie, zawodowo. I usłyszałam słowa: "nic nie dzieje się bez powodu", "ludzie, których spotykamy na swojej drodze są naszym własnym odbiciem i mają nas czegoś nauczyć". Postanowiłam wejśc w to i rozpocząć tą nową przygodę. Sprawdzić co kryje się za moimi "powodami".

Weszłam na ścieżkę poszukiwania siebie. 

Z każdą przeczytaną książką stawałam się coraz mocniejsza. Zrozumiałam, że problem tkwił we mnie nie w innych, że to ja muszę sie zmienić a nie otoczenie. Poczułam nawet, że chcę być sama. Że najpierw muszę zrozumieć i pokochać siebe. Obecny związek zaczął mi przeszkadzać bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Dostrzegałam różnice między nami, których nie umiałam zaakceptować. Z jednej strony czułam, że go kocham, ale z drugiej wiedziałam, że nasz wspólny czas dobiegł końca. Wiedziałam, że będzie to bolesne doświadczenie bo odsunęłam od siebie, kogos dla kogo byłam całym światem, ale światem, z którym on nie był w stanie sobie poradzić, w którym nie czuł się swobodnie. Ja to dostrzeggałam i nie mogłam na to dłużej patrzeć. 

Powiedziałam jemu i sobie koniec. 

Sobie powiedziałm: jak będziesz naprawdę gotowa, to otrzymasz tą najprawdziwszą miłość, ale zacznij od siebie. 

I tak zrobiłam. Cieszył mnie każdy dzień. Czułam się wolna. 

Koniec stał się początkiem.